दाटून आलेल्या संध्याकाळी

दाटून आलेल्या संध्याकाळी
अवचित सोनेरी ऊन पडतं
तसंच काहीसं पाऊल न वाजवता
आपल्या आयुष्यात प्रेम येतं

शोधुन कधी सापडत नाही
मागुन कधीच मिळत नाही
वादळ वेडं घुसतं तेव्हा
टाळू म्हणुन टळत नाही

आकाश पाणी तारे वारे
सारे सारे ताजे होतात
वर्षाच्या विटलेल्या मनाला
आवेगांचे तुरे फुटतात

संभ्रम स्वप्न तळमळ सांत्वन
किती किती तरहा असतात
सारय़ा सारख्याच जीवघेण्या
आणि खोल जिव्हारी ठसतात

प्रेमाच्या सफ़ल विफ़लतेला
खरतरं काहिच महत्व नसतं
ईथल्या जय पराजयात
ऎकच घहीरं सार्थक असतं

मात्र ते भोघण्यासाठी
एक उसळणारं मन लागतं
खुल्या सोनेरी उन्हासारखं